Π.ΕΝ.ΕΦ.Υ.Ο. - Νυκτερινή Εκπαίδευση σε Επιθετικές & Αμυντικές επιχειρήσεις.

Τη νύκτα της Παρασκευής (11/6) προς Σάββατο (12/6) διεξήχθη Άσκηση Ομάδων Πεζικού, οι οποίες βάσει του σεναρίου λειτούργησαν ως τμήματα μεγαλυτέρων Τακτικών Συγκροτημάτων.

Το ένα Τμήμα ανέλαβε την άμυνα – φρούρηση Οχυρωμένης Βάσεως (ΟΒ), η οποία δεν κατέστη δυνατόν να καταστραφεί από βολές του εχθρικού ΠΒ κι έτσι ο εχθρός θα επιχειρούσε να την καταλάβει αποστέλλοντας Περίπολο Μάχης.

Το έτερο Τμήμα έλαβε αποστολή καταλήψεως και διατηρήσεως της ΟΒ μέχρι την εκδήλωση της επιθέσεως από τις φίλιες δυνάμεις τις πρώτες πρωινές ώρες, αποστολή ιδιαιτέρως απαιτητική καθώς η διείσδυση προς τον ΑΝΣΚ απαιτούσε ανηφορική πορεία για αρκετά χιλιόμετρα σε περιορισμένο χρόνο.

Οι Ομαδάρχες είχαν λάβει Φάκελο με Προειδοποιητική Διαταγή, αεροφωτογραφία της ΟΒ και χάρτη της περιοχής επιχειρήσεων, σε προγενέστερο χρόνο ώστε να σχεδιάσουν την εκτέλεση των αποστολών τους και να ενημερώσουν τα μέλη των ομάδων τους.

Το πέρας της ασκήσεως ακολούθησε επιτόπια απενημέρωση για την εκτέλεση της αποστολής και των δύο ομάδων, από την οποία εξήχθησαν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για όλους.

Στο πλαίσιο συνδρομής της Πολιτείας για θέματα Πολιτικής Προστασίας, όπως ορίζεται από το Καταστατικό μας, για την άσκηση είχαν ενημερωθεί οι τοπικές αστυνομικές και πυροσβεστικές αρχές.

Π.Ο.Ε.Δ. - Διεθνής διάκριση της λέσχης ειδικών δυνάμεων Φλώρινας, κατάκτηση 3ης θέσης στον 27ο ΙΜΜ.

Η Λέσχη Ειδικών Δυνάμεων Φλώρινας εκπροσωπώντας την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ειδικών Δυνάμεων ΠΟΕΔ κατέκτησε την 3η θέση στον 27ο Διεθνή Στρατιωτικό Αγώνα του Μonchengladbach της Γερμανίας Βόρεια Ρηνανία – Βεστφαλία που διοργανώθηκε από την Γερμανική Ομοσπονδία Εφέδρων Ενόπλων δυνάμεων υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ στις 19/06/2010.

Ο Αγώνας περιελάμβανε αντικείμενα Πολιτικής Προστασίας όπως: Προσανατολισμός με χάρτες και σχεδιαγράμματα, Πυρόσβεση, Πρώτες Βοήθειες, χειρισμό σεναρίου από την ομάδα σε υποτιθέμενη αποστολή των Ηνωμένων Εθνών με ειρηνευτικό χαρακτήρα και άλλα στρατιωτικά αντικείμενα.

Σε μία άριστη διοργάνωση όπου συμμετείχαν 49 ομάδες από χώρες της Ευρώπης όπως η Γερμανία, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία, Ιταλία η χώρα μας εκπροσωπήθηκε από την ομάδα της Λέσχης με τα ακόλουθα μέλη:

• Μούλελης Ηλίας

• Κωνσταντινίδης Δημήτριος

• Τοσουνίδης Νικόλαος

• Τοσουνίδης Λάζαρος

κατακτώντας την τρίτη θέση ανάμεσα στις ομάδες των εφέδρων, την δεύτερη θέση ανάμεσα σε έφεδρους και ενεργούς σε δοκιμασία ειδικών εμποδίων που έλαβε χώρα στο στάδιο της Borusia του Dortdmund και τέλος διακρίθηκε ως η καλύτερη Ελληνική Ομάδα που συμμετείχε ποτέ στον συγκεκριμένο αγώνα.

Η διεθνής αυτή σημαντικότατη διάκριση καταδεικνύει όχι μόνο την διάθεση για προσφορά της Λέσχης σε θέματα Πολιτικής Προστασίας, αλλά και το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και ετοιμότητας για κοινωνική προσφορά.

Χρήσιμο είναι να αναφερθεί ότι οι καλύτερες επιδόσεις της ομάδας σημειώθηκαν στην ανάπτυξη δικτύου Πυρόσβεσης με χρόνο 1’08” και στην παροχή πρώτων βοηθειών με πολλαπλά θύματα-πολυτραυματίες σημείο δοκιμασίας όπου επιτεύχθηκε το μέγιστο της βαθμολογίας.

Η Λέσχη Ειδικών Δυνάμεων Φλώρινας ευχαριστεί τον Δήμο Φλώρινας για την ευγενική χορηγία δύο αναμνηστικών πλακετών που απονεμήθηκαν στους διοργανωτές των αγώνων.

ΠΗΓΗ : www.tolmon.gr

Σκληρή και Ήπια Ισχύς

Δρ. Ιωάννης Παρίσης


Υποστράτηγος ε.α. – Πολιτικός Επιστήμων

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Κρήτης

Εισαγωγή

Η ισχύς αποτελεί σημαντικό στοιχείο της συμπεριφοράς των κρατών στο διεθνές περιβάλλον και καθορίζει, εν πολλοίς, τις διεθνείς σχέσεις. Κατά συνέπεια, προκειμένου τα κράτη να επιβιώσουν, να ευημερήσουν, αλλά να διασφαλίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, αναγκάζονται να επιδιώκουν την απόκτηση ισχύος, ενώ παράλληλα να παρακολουθούν την ισχύ των γειτονικών τους κρατών. Μέσω της ισχύος αφενός εξασφαλίζουν την ασφάλειά τους, απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ευημερία και ανάπτυξη, αφετέρου προωθούν τα συμφέροντά τους στο στρατηγικό τους περιβάλλον. Διότι οι διεθνείς σχέσεις δεν κρίνονται κυρίως στο νομικό επίπεδο αλλά στο επίπεδο του συσχετισμού δυνάμεων.

Πολλοί παράγοντες υπεισέρχονται στην απόκτηση της ισχύος ή τον υπολογισμό-μέτρηση της ισχύος των κρατών. Παράλληλα οι παράγοντες αυτοί είναι διαφορετικοί ή έχουν διαφορετική επίδραση για κάθε κράτος. Κύριες και καθοριστικές συνιστώσες ή διαστάσεις της ισχύος των κρατών αποτελούν, σύμφωνα με τους περισσότερους πολιτικούς αναλυτές, η οικονομία, δηλαδή ο πλούτος που διαθέτουν, με τις διάφορες μορφές που εμφανίζεται, ο πληθυσμός, με όλες του τις δημογραφικές παραμέτρους, η τεχνολογία και η ένοπλη δύναμη. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθεί και το περιβάλλον, αν και σε πολλές περιπτώσεις αλληλοεπηρεάζεται με κάποιους από τους παραπάνω παράγοντες, ή δημιουργεί συνθήκες θετικές ή αρνητικές για την ανάπτυξή τους.<!--[if !supportFootnotes]-->[2]<!--[endif]-->

Nεότερες έρευνες σχετικά με τα ποιοτικά στοιχεία της ισχύος στον 21ο αιώνα, έχουν καταλήξει σε συμπεράσματα τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις διαφοροποιούν τις παραδοσιακές απόψεις περί της ισχύος των κρατών.<!--[if !supportFootnotes]-->[3]<!--[endif]--> Οι ισορροπίες στην παγκόσμια σκηνή μεταβάλλονται. Νέες παγκόσμιες δυνάμεις αναδεικνύονται, ενώ παραδοσιακές δυνάμεις εμφανίζουν απώλεια ισχύος. Η οικονομική ισχύς, η πολιτική σταθερότητα, η εκπαίδευση, η επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη αποτελούν πλέον τα κύρια ποιοτικά χαρακτηριστικά της ισχύος.

Σκληρή και ήπια ισχύς

Εδώ και χρόνια, ο αμερικανός καθηγητής Joseph Nye, εισήγαγε μια νέα διάκριση στην έννοια της ισχύος. Δίνοντας έμφαση στο εμπόριο και την οικονομία, ως τους δύο πυλώνες της αλληλεξάρτησης και της ισχύος, χρησιμοποίησε τον όρο «ήπια ισχύς» (soft power), σε αντιδιαστολή προς τη «σκληρή ισχύ» (hard power) η οποία βασίζεται στη χρησιμοποίηση του πειθαναγκασμού με χρήση κυρίως της στρατιωτικής και της οικονομικής ισχύος. Ξεκινώντας από τη θέση ότι τα στρατιωτικά μέσα είχαν αναλυθεί σε πολύ μεγάλη έκταση στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων και ότι σήμερα πολλά σημαντικά θέματα αποτελούν τα χαρακτηριστικά της ελκυστικότητας και του παραδείγματος που προβάλλει μια χώρα προς τα έξω.<!--[if !supportFootnotes]-->[4]<!--[endif]--> Γράφει, χαρακτηριστικά, ο Nye: «Η σκληρή ισχύς βασίζεται σε κίνητρα (καρότο) ή σε απειλές (μαστίγιο). Υπάρχει όμως και ένας έμμεσος τρόπος άσκησης εξουσίας. Μια χώρα μπορεί να επιτύχει τα αποτελέσματα που επιθυμεί στην παγκόσμια πολιτική, επειδή άλλες χώρες θέλουν να την ακολουθήσουν, θαυμάζοντας τις αξίες της, μιμούμενοι το παράδειγμά της, φιλοδοξώντας να φθάσουν στο επίπεδό της σε ευημερία και ελευθερία.»<!--[if !supportFootnotes]-->[5]<!--[endif]--> Ορίζει λοιπόν ως ήπια ισχύ την μορφή εξουσίας που πείθει τους άλλους να επιθυμούν αυτό που επιθυμείς, αντί να τους εξαναγκάζει. Πρόκειται κατά βάση για ένα έμμεσο τρόπο προβολής ισχύος.

Αποκλείει η ήπια ισχύς τη χρήση σκληρής ισχύος; Ασφαλώς όχι. Αλλοίμονο αν ένα κράτος ακύρωνε τη στρατιωτική του ισχύ και τη δυνατότητά του να την προβάλλει ή και να τη χρησιμοποιεί αν απαιτηθεί. Ο Nye είναι σαφής: «Η σκληρή και η ήπια ισχύς συνδέονται και μπορούν να ενισχύσουν η μία την άλλη. Και οι δύο αποτελούν όψεις της ικανότητας να επιτυγχάνουμε τους σκοπούς μας, επηρεάζοντας τη συμπεριφορά των άλλων. Μερικές φορές, οι ίδιες πηγές ισχύος μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρο το φάσμα της συμπεριφοράς, από τον εξαναγκασμό μέχρι τη σαγήνη.» Είναι προφανές ότι τέτοιες μπορεί να είναι η οικονομία, η στρατιωτική δυνατότητα, η τεχνολογία, η βιομηχανική παραγωγή, κ.ά. Κάθε μια μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προβολή είτε σκληρής είτε ήπιας ισχύος και να σαγηνεύσει τους άλλους δρώντες στην παγκόσμια σκηνή. Η οικονομική ισχύς, για παράδειγμα, θεωρείται σε κάποιες περιπτώσεις ως «ήπια» ενώ σε άλλες ως «σκληρή». Εξαρτάται από την πλευρά που το βλέπει κανείς. Έτσι, από την άποψη του ασκούντος την ισχύ, οι οικονομικοί περιορισμοί μπορεί να είναι «ηπιότεροι» από την στρατιωτική ισχύ, ενώ από την πλευρά του στόχου, οι περιορισμοί αυτοί μπορεί να θεωρούνται πολύ σκληροί.<!--[if !supportFootnotes]-->[6]<!--[endif]--> Πέρα όμως από τη διάκριση μεταξύ σκληρής και ήπιας ισχύος είναι ενδιαφέρον να δούμε την ισχύ ως μια αλληλουχία από τον εξαναγκασμό, στο ένα άκρο, μέχρι την πειθώ στο άλλο, με τη δωροδοκία ή τα κίνητρα κάπου στο μέσο. Με βάση αυτό, μπορούμε να δούμε την ισχύ ενός κράτους ως τη δύναμη να εξαναγκάζει με χρήση απειλών, να πείθει με πληρωμή (δωροδοκία), ή να προσελκύει επιβάλλοντας τη θέλησή του.

Οι απόψεις του Nye, για τη «διττή φύση» της ισχύος, δεν έμειναν χωρίς κριτική. Αυτή εντοπίζεται κυρίως στο ότι η ήπια ισχύς δεν θα πρέπει να θεωρείται ως ξεχωριστό είδος ισχύος. Αντίθετα, κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών δυνατοτήτων, μπορεί να είναι ήπιο εφόσον η κοινωνία αποδέχεται τη χρήση του για κάποιους σκοπούς. Αυτό σημαίνει ότι, από το πώς εκλαμβάνεται μπορεί να θεωρηθεί ως σημαντικός παράγοντας. Το παράδοξο, λένε οι επικριτές του Nye, είναι ότι το κράτος δεν ελέγχει τα περισσότερα από τα στοιχεία της «ήπιας» ισχύος δεδομένου ότι αυτά δημιουργούνται από την ελεύθερη αγορά και από την κοινωνία των πολιτών διά των μέσων ενημέρωσης, τις εταιρίες και τις μη-κυβερνητικές οργανώσεις, μεταξύ άλλων, παρά με τη στρατιωτική δύναμη, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της «σκληρής» ισχύος.

Σύμφωνα με την υπόθεση του Nye, αλλά και τον Keohane, με την παγκοσμιοποίηση και τη διασπορά της πληροφορίας, η ήπια δύναμη καθίσταται σημαντικότερη, καθώς το κόστος της πληροφορίας και η ανάγκη αξιοπιστίας αυξάνουν. Όμως στην πραγματικότητα, η αντίληψη της ήπιας ισχύος περιλαμβάνει δύο πολύ διακριτές δυνατότητες: τη δυνατότητα να ελκύει και να σαγηνεύει (πειθώ), και τη δυνατότητα να θέτει προτιμήσεις (ιδεολογία). Ο Nye θεωρεί ότι, σχετικά με την πρώτη από τις δυνατότητες αυτές, οι κινηματογραφικές ταινίες και η τηλεόραση των ΗΠΑ συνιστούν ένα από τα κύρια στοιχεία ήπιας ισχύος, ενώ η δημοκρατία αποτελεί το κύριο στοιχείο της δεύτερης δυνατότητας.<!--[if !supportFootnotes]-->[7]<!--[endif]--> Κάποιοι θεωρούν ότι η πρώτη περίπτωση είναι η ήπια αντίληψη της ήπιας ισχύος, ενώ η δεύτερη περίπτωση είναι η σκληρή αντίληψη, δεδομένου ότι έχει περισσότερες επιπτώσεις.

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις της ήπιας ισχύος. Το 80% των κατοίκων στον κόσμο θαυμάζουν το επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο των ΗΠΑ, το 60% αρέσουν τον κινηματογράφο της τη μουσική της την τηλεόρασή της, ενώ το 50% έχουν θετική εντύπωση για την αμερικανική δημοκρατία και την αμερικανική οικονομία. Επίσης, από τα αμερικανικά πανεπιστήμια αποφοιτούν οι περισσότεροι ξένοι φοιτητές, οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων, ενώ ελκύει τους περισσότερους μετανάστες από ότι οποιαδήποτε άλλη προοδευμένη χώρα.<!--[if !supportFootnotes]-->[8]<!--[endif]-->

Για κάποιους επικριτές του Nye, η ήπια ισχύς είναι …πολύ ήπια για είναι ισχύς, αφού η ισχύς επιδιώκει πάντοτε να νομιμοποιήσει τη ρεαλιστική πρακτική της με αλτρουιστικές αξίες, αλλά δεν διστάζει να μεταπέσει σε σκληρή ισχύ προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ferguson: «Η ήπια ισχύς είναι απλά το βελούδινο γάντι που καλύπτει τη σιδερένια γροθιά». Για άλλους, δεν πρόκειται για διαφορετικό είδος ισχύος, αλλά απλά για εσωτερικοποιημένη σκληρή ισχύ που μεταβάλλεται σε ιδεολογία, ή όπως σημειώνει ο Rosendorf η ήπια ισχύς είναι «ο λύκος με ρούχα προβάτου». Σ’ αυτό το πλαίσιο, κάποιοι συγγραφείς θεωρούν ότι, για παράδειγμα, ο πολιτισμικές αντιπαραθέσεις μπορούν μερικές φορές να καταστήσουν την ήπια ισχύ προέκταση της σκληρής ισχύος, αλλά πολύ συχνά οι αντιπαραθέσεις αυτές την κάνουν αντιπαραγωγική σε ότι αφορά τους στόχους της. Κατ’ αυτό τον τρόπο η ήπια ισχύς μπορεί να καταστεί «αντι-ισχύς». Τελικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η σκληρή και η ήπια ισχύς είναι συμπληρωματικές.

Ο Nye προτείνει ακόμη ένα συνδυασμό ήπιας και σκληρής ισχύος για τη δημιουργία αυτού που ονομάζει «έξυπνη» ισχύ (smart power). Αναφερόμενος στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, σε άρθρο του το καλοκαίρι του 2007, επισημαίνει την εσφαλμένη, κατά τη γνώμη του, πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο πρόβλημα και δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην ανάγκη χρήσης «ήπιας» ισχύος: «Το γεγονός αυτό οδηγεί στην άποψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνδυάσουν σκληρή και ήπια ισχύ σε μία «έξυπνη» ισχύ (smart power), όπως έκαναν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.» Ο Nye προχωρεί στην πρόταση της ανάπτυξης μιας στρατηγικής «έξυπνης» ισχύος με τη δημιουργία θέσης αναπληρωτή συμβούλου εθνικής ασφάλειας υπευθύνου για την ανάπτυξη και υλοποίηση ενός σύγχρονου πρωτοποριακού σχεδίου δράσης, και καταλήγει: «Μέχρι οι Αμερικανοί να θέσουν ως προτεραιότητα μια τέτοια στρατηγική έξυπνης ισχύος, θα βουλιάζουμε για γενιές στον αγώνα κατά της εξτρεμιστικής ισλαμικής τρομοκρατίας.»

Πολλές τρίτες χώρες εκτιμούν την λεγόμενη «ήπια ισχύ» που προβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σχετικά με την τάση των ΗΠΑ να χρησιμοποιούν τη στρατιωτική ισχύ για επέμβαση σε άλλες χώρες, με πρόθεση να «ξαναδημιουργήσουν» τον κόσμο σύμφωνα με το δική τους αντίληψη, ο Ghassan Salame σημειώνει ότι «η λογική της δύναμης έχει φαινομενικά καταστρέψει τη δύναμη της λογικής.»<!--[if !supportFootnotes]-->[9]<!--[endif]--> Οι Αμερικανοί, συνεχίζει ο Salame «λειτουργώντας ως ασυναγώνιστη στρατιωτική δύναμη», έχουν εκστρατεύσει για να ξαναδημιουργήσουν τον κόσμο σύμφωνα με τη δική τους άποψη, υπερεκτιμώντας τα στρατιωτικά μέσα, αφού συχνά οδηγούνται σε αδιέξοδα.

Μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και στην αμερικανική αντίληψη αφορά στη χρήση της στρατιωτικής ισχύος. Στις ΗΠΑ ο ρόλος της στρατιωτικής ισχύος είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Ωστόσο, από πολλές μεριές εκφράζεται η προτροπή για αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής, κυρίως σε ότι αφορά τη χρήση της δύναμης. Όπως μάλιστα εξηγεί ο Nye στο τελευταίο του βιβλίο “The Powers to Lead”,<!--[if !supportFootnotes]-->[10]<!--[endif]--> για τα μεμονωμένα άτομα η ήπια ισχύς βασίζεται στις ικανότητες της συναισθηματικής ευφυΐας (emotional intelligence), της διορατικότητας, και της επικοινωνίας. Στην περίπτωση των κρατών βασίζεται στα πολιτιστικά στοιχεία (όπου αυτά είναι ελκυστικά για τα άλλα κράτη), στις αξίες (όταν αυτές εφαρμόζονται ανυπόκριτα), και στις πολιτικές (όταν αυτές παρουσιάζονται στα μάτια των άλλων ως δίκαιες και νόμιμες).<!--[if !supportFootnotes]-->[11]<!--[endif]-->

Αποστολές για τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Παρίσης Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης


Ο ρόλος των ενόπλων δυνάμεων σε μία πολιτική ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ)<!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--> πρέπει να είναι ουσιώδης, δεδομένου ότι αυτές αποτελούν τον θεσμό στον οποίο στηρίζεται η ευρωπαϊκή στρατηγική. Κατά συνέπεια, η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΕΠΑΑ) θα πρέπει να ενισχυθεί ώστε να καταστεί ικανή να ανταποκρίνεται προς τις απαιτήσεις ασφάλειας που θα προκύψουν στο μέλλον. Ως ελάχιστη απαίτηση, η ΕΠΑΑ θα πρέπει να αποκτήσει περισσότερες δυνατότητες προκειμένου να αντιδρά στις απειλές.

Η θεσμοθέτηση των αποστολών

Τον Ιούνιο του 1992, λίγους μήνες μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι υπουργοί εξωτερικών και άμυνας των χωρών της ΔΕΕ, η οποία αποτελούσε τότε τον αμυντικό βραχίονα της ΕE, καθόρισαν τις νέες αποστολές που θα αναλάμβανε ο οργανισμός αυτός. Στην Διακήρυξη του Πέτερσμπεργκ (Petersberg Declaration), περιλήφθηκαν, μεταξύ άλλων, οι αποστολές που θα ήταν δυνατόν να δοθούν στις στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΕ. Η αντίστοιχη παράγραφος αναφέρει: «Πέραν της συνεισφοράς για την κοινή άμυνα, σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον και το άρθρο V της τροποποιημένης Συνθήκης των Βρυξελλών, στρατιωτικές μονάδες των κρατών μελών της ΔΕΕ, ενεργώντας υπό την ΔΕΕ, θα ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για αποστολές ανθρωπιστικές και διάσωσης, αποστολές ειρηνευτικές και αποστολές χειρισμού κρίσεων, συμπεριλαμβανομένης και της επιβολής της ειρήνης».

Η Συνθήκη της Λισαβόνας, προβλέπει τη διεύρυνση των αποστολών αυτών ώστε να ανταποκρίνονται στις σημερινές απαιτήσεις. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 42.1 της νέας Συνθήκης, γίνεται αναφορά στη χρήση στρατιωτικών και μη στρατιωτικών μέσων από την Ένωση «σε αποστολές εκτός της Ένωσης προκειμένου να διασφαλίσει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Το επόμενο άρθρο 43 αναφέρεται αποκλειστικά στις αποστολές. Στην παράγραφο 1 αυτού περιλαμβάνεται αναλυτικά το σύνολο των από-στολών της ΕΕ στα πλαίσια της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας: «Οι αποστολές του άρθρου 42, παράγραφος 1, κατά τις οποίες η Ένωση μπορεί να κάνει χρήση στρατιωτικών και μη στρατιωτικών μέσων, περιλαμβάνουν τις κοινές δράσεις αφοπλισμού, τις ανθρωπιστικές αποστολές και αποστολές διάσωσης, τις αποστολές με στόχο την παροχή συμβουλών και αρωγής επί στρατιωτικών θεμάτων, τις αποστολές πρόληψης των συγκρούσεων και διατήρησης της ειρήνης, τις αποστολές μαχίμων δυνάμεων που αναλαμβάνονται για τη διαχείριση των κρίσεων, στις οποίες περιλαμβάνονται οι αποστολές αποκατάστασης της ειρήνης και οι επιχειρήσεις σταθεροποίησης μετά το πέρας των συγκρούσεων. Όλες οι αποστολές αυτές μπορούν να συμβάλλουν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, μεταξύ άλλων με τη στήριξη τρίτων χωρών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στο έδαφός τους.»

Ειδικότερα, οι αποστολές που προστίθενται αναφέρονται στις κοινές δράσεις αφοπλισμού, τις αποστολές µε στόχο την παροχή συμβουλών και αρωγής επί στρατιωτικών θεμάτων, τις αποστολές πρόληψης των συγκρούσεων και, τις επιχειρήσεις σταθεροποίησης μετά το πέρας των συγκρούσεων.

Επιβαλλόμενες και απορρέουσες υποχρεώσεις


Αναλύοντας τις αποστολές αυτές, διαπιστώνουμε ότι καλύπτουν τις ακόλουθες επιβαλλόμενες και απορρέουσες υποχρεώσεις

Πρόληψη συρράξεων, στα πλαίσια ανάλογων πολιτικών της ΕΕ, όπως η αμυντική διπλωματία, μέσω της οποίας επιδιώκεται η οικοδόμηση εμπιστοσύνης και η διακοπή εχθροπραξιών, καθώς και συμβολή στην ανάπτυξη δημοκρατικά ελεγχόμενων ενόπλων δυνάμεων.

Στρατηγική επαγρύπνηση, με την παροχή στους ηγέτες της ΕΕ της απαραίτητης πληροφόρησης, στον κατάλληλο χρόνο.

Ασφάλεια κατά την ειρηνική περίοδο, μέσω της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος, της διασποράς όπλων και των ναρκωτικών, στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών. Επίσης, υποστήριξη των πολιτικών αρχών σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης όπως επιθέσεων κατά κρίσιμων ευρωπαϊκών υποδομών.

Ταχεία ανάπτυξη δυνάμεων, είτε για την υποστήριξη της ασφάλειας στο εσωτερικό των χωρών της ΕΕ, είτε ως μέρος της ευρωπαϊκής στρατηγικής κατά της τρομοκρατίας,

Επιχειρήσεις υποστήριξης ειρήνης, ανθρωπιστικές, καθώς και μη πολεμικές επιχειρήσεις, προς υποστήριξη των ευρωπαϊκών συμφερόντων, της διεθνούς τάξης και των ανθρωπιστικών αρχών,

Περιφερειακή σύγκρουση στο εσωτερικό της ΕΕ, ως αντίδραση σε πρόσκληση κράτους μέλους της Ένωσης που αντιμετωπίζει ανάλογη κατάσταση, ή εκτός της ΕΕ, σε περίπτωση που η σύγκρουση επηρεάζει την ευρωπαϊκή ή τη διεθνή ασφάλεια, στο πλαίσιο αποστολής που αναλαμβάνει η Ένωση. Οι επεμβάσεις αυτές ενδεχομένως να πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ,

Προληπτικές αποστολές σε παγκόσμιο επίπεδο, με σκοπό να αποτραπεί επίθεση στην Ευρώπη ή κατά των ευρωπαϊκών συμφερόντων από όργανα ή ομάδες της διεθνούς τρομοκρατίας, ενδεχομένως εξοπλισμένων με όπλα μαζικής καταστροφής,

Αποτροπή έναντι κρατών που διαθέτουν όπλα μαζικής καταστροφής συμπεριλαμβανομένων και των πυρηνικών.

Υπεράσπιση των ευρωπαϊκών συμφερόντων

Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις βασικές κατηγορίες για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, οι οποίες επιβάλλουν ανάλογες προτεραιότητες και απαιτούν ανάλογα επίπεδα πολιτικής και στρατιωτικής αντίδρασης για την εξασφάλισή τους, τα οποία οφείλει να καθορίζει κατά περίπτωση η πολιτική ηγεσία της ΕΕ:

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα ζωτικά συμφέροντα, εκείνα δηλαδή που είναι κρίσιμα για τη λειτουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών της Ευρώπης. Σε περίπτωση που τα συμφέροντα αυτά απειληθούν θα πρέπει να προστατευτούν με όλους τους δυνατούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένου του πλήρους φάσματος των στρατιωτικών δυνατοτήτων, ακόμη και της πυρηνικής αποτροπής. Μεταξύ των ζωτικών συμφερόντων συγκαταλέγονται η ενεργειακή ασφάλεια, η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και του διεθνούς εγκλήματος, η απαγόρευση της διασποράς όπλων μαζικής καταστροφής και η αποσόβηση και διαχείριση του κινδύνου των πανδημιών.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα στοιχειώδη συμφέροντα, τα οποία είναι μεν πολύ σημαντικά αλλά όχι κρίσιμα για τη λειτουργία των ζωτικών ευρωπαϊκών συστημάτων και δομών. Η προστασία των συμφερόντων αυτών κανονικά δεν απαιτεί, καταρχήν, τη χρησιμοποίηση όλης της κλίμακας των διπλωματικών και οικονομικών μέσων. Η στρατιωτική ισχύς μπορεί να χρησιμοποιηθεί εάν διαπιστωθεί ότι η απώλειά τους θα υπονομεύσει κάποια στιγμή ζωτικά συμφέροντα της Ένωσης. Μεταξύ των στοιχειωδών συμφερόντων της Ένωσης είναι και η σταθερότητα και ανάπτυξη της Αφρικής, μια και η κατάσταση στην αφρικανική ήπειρο έχει επίπτωση στην ασφάλεια και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών, και η περιβαλλοντική ασφάλεια που κυρίως αναφέρεται στην μόλυνση του περιβάλλοντος, την παγκόσμια αλλαγή του κλίματος και την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Η τρίτη κατηγορία αναφέρεται στα γενικά συμφέροντα στα οποία περιλαμβάνονται εκείνα που προσδιορίζουν τις προθέσεις ενός δρώντος να επέμβει στη διαμόρφωση της διεθνούς τάξης. Πρόκειται για επίσημους ή ανεπίσημους κώδικες συμπεριφοράς που κατευθύνονται από μακρόπνοους στόχους, οι οποίοι αναφέρονται στη μελλοντική θέση του διεθνούς περιβάλλοντος, ειδικά στη δομή του διεθνούς συστήματος, τους μελλοντικούς εχθρούς ή συμμάχους, την ηγεμονία ή την ανεξαρτησία, κλπ. Ως γενικά συμφέροντα αναφέρονται η ασφάλεια των πληθυσμών, σε συνδυασμό με τη σταθερότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, καθώς επίσης και η αποτελεσματική αντίδραση σε περιπτώσεις καταστροφών. Αξίζει να σημειωθεί ο κρίσιμος ρόλος των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνατοτήτων στη διεξαγωγή επιχειρήσεων ανθρωπιστικών και διάσωσης.

Η προστασία και η διασφάλιση των συμφερόντων αυτών θα είναι αξιόπιστη μόνο αν η σχέση μεταξύ του περιβάλλοντος ασφάλειας και των μέσων που απαιτούνται είναι αξιόπιστη έναντι φίλων και εχθρών, κάτι το οποίο αποτελεί κρίσιμη αδυναμία της Ευρώπης. Το γεγονός είναι ότι σήμερα καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι σε θέση μόνη της να εξασφαλίσει το στρατηγικό πλεονέκτημα που είναι αναγκαίο για την αντιμετώπιση της φύσης και της έκτασης των σύνθετων στρατηγικών αλλαγών. Παραδοσιακά οι Ευρωπαίοι έχουν την τάση να οργανώνονται γύρω από τρεις εναλλακτικές διακρατικές ομάδες: τη διατλαντική, την ευρωπαϊκή και κάποιες κατά περίπτωση διακρατικές σχέσεις. Μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή στρατηγική προσέγγιση δεν θα βελτιώσει απλά την οργάνωση των αποτελεσμάτων στην πράξη, αλλά επίσης θα ενισχύσει και θα επιταχύνει τις πολιτικές διαδικασίες παρέχοντας έναν οδηγό ή πλαίσιο για τη σύσφιξη της συνεργασίας μεταξύ κρατών και θεσμών.



Η ενεργειακή ασφάλεια

Ειδικότερα, σε ότι αφορά την ενεργειακή ασφάλεια, αποτελεί ένα τομέα στον οποίο η ΕΠΑΑ αναμένεται να εμπλακεί ενεργά στο μέλλον, σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, το οποίο έχει περιλάβει ανάλογες προβλέψεις στη στρατηγική του αντίληψη. Η μεγάλη σημασία των ενεργειακών πόρων της περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής για την Ευρώπη, διατυπώνεται με σαφήνεια και στο κείμενο της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Ασφάλειας: «Ιδιαίτερο μέλημα για την Ευρώπη είναι η ενεργειακή μας εξάρτηση. Η Ευρώπη αποτελεί τον μεγαλύτερο εισαγωγέα πετρελαίου και φυσικού αερίου παγκοσμίως. Οι εισαγωγές καλύπτουν το 50% περίπου της κατανάλωσης ενέργειας σήμερα, ποσοστό που αναμένεται να φτάσει το 70% το 2030. Το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών ενέργειας προέρχεται από τον Περσικό Κόλπο, τη Ρωσία και τη Β. Αφρική.»

Η απειλή της τρομοκρατίας, αλλά και άλλοι παράγοντες που συνδέονται με την ενέργεια, αναμένεται να οδηγήσουν στην, κατά κάποιο τρόπο, «στρατικοποίηση» του τομέα της ενεργειακής ασφάλειας. Τέτοιοι παράγοντες μπορεί να είναι<!--[if !supportFootnotes]-->[3]<!--[endif]-->:

Η χρησιμοποίηση του ελέγχου επί των ενεργειακών πόρων, από κάποια κράτη, ως όπλου πολιτικού εξαναγκασμού. Ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας, δίνει μία εικόνα της αντιπαράθεσης για τον έλεγχο της ενέργειας.

Οι απειλές που προέρχονται από την τρομοκρατία και την πειρατεία στην παραγωγή και τη μεταφορά των ενεργειακών πόρων. Η προστασία των αγωγών, των εγκαταστάσεων και των πλοίων μεταφοράς της ενέργειας από επιθέσεις τρομοκρατών, θα αποτελέσει στο μέλλον κύριο αντικείμενο ανησυχίας αλλά και αποστολών για τις στρατιωτικές δυνάμεις.

Η αστάθεια στο εσωτερικό κάποιων κρατών και οι συγκρούσεις μεταξύ κρατών που παράγουν την ενέργεια και εκείνων που την εξάγουν. Σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. Νιγηρία) εθνικές και πολιτικές βιαιότητες και εγκληματικές δραστηριότητες απειλούν ένα μεγάλο ποσοστό της παραγωγής και διακίνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η αδυναμία διακυβέρνησης και επιβολής του νόμου σε κάποια κράτη που διαθέτουν ενεργειακούς πόρους μπορεί να απαιτήσει ακόμη και την έξωθεν στρατιωτική επέμβαση προκειμένου να επιβληθεί σταθερότητα και να διασφαλιστεί η ροή της ενέργειας.

Μέχρι το 2020 η ΕΕ θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπη με την ανάγκη να επεμβαίνει στρατιωτικά προκειμένου να προστατεύσει τους ενεργειακούς πόρους<!--[if !supportFootnotes]-->[4]<!--[endif]-->. Ήδη, τα πεδία άντλησης και οι αγωγοί πετρελαίου της Νιγηρίας υφίστανται συστηματικές επιθέσεις από τοπικές δυνάμεις εχθρικές προς τη νιγηριανή κυβέρνηση. Η Αλγερία, που αποτελεί σημαντική πηγή φυσικού αερίου, υφίσταται από ετών σειρά σημαντικών τρομοκρατικών επιθέσεων. Οι ξένοι καθώς και οι αγωγοί αποτελούν στόχους. Θα αναλάβει η ΕΕ στο μέλλον την ευθύνη να συμβάλει στην προστασία του εφοδιασμού της ενέργειας με στρατιωτικές δυνάμεις; Πολλά κράτη μέλη της ΕΕ εμφανίζονται απρόθυμα να τοποθετήσουν στρατιωτικές μονάδες στη γραμμή του πυρός. Έτσι, η ΕΕ εστιάζει το ενδιαφέρον της κυρίως στην οργάνωση και ενίσχυση των τοπικών δυνάμεων ασφάλειας αντί της ανάπτυξης δικών της στρατευμάτων.







<!--[if !supportFootnotes]-->



--------------------------------------------------------------------------------

<!--[endif]-->

<!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--> Ευρεία ανάλυση επί του θέματος στο: Ιωάν. Παρίσης, Η Ευρώπη της Άμυνας, Αθήνα 2010.



<!--[if !supportFootnotes]-->[2]<!--[endif]--> Βλέπε και στο “Beyond 2010. European Grand Strategy in a Global Age”, Bertelsmann Stiftung, 2007.



<!--[if !supportFootnotes]-->[3]<!--[endif]--> Βλέπε επίσης στο Global Trends 2025: A Transformed World, National Intelligence Council, USA, November 2008, σ. 66.



<!--[if !supportFootnotes]-->[4]<!--[endif]--> Daniel Keohane & Tomas Valasek, Willing and able? EU defence in 2020, Centre for European Reform, June 2008, σ. 11.

Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ

του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ


Tα θεμέλια για τη διεκδίκηση καθεστώτος τοπικής αυτονομίας από τους μουσουλμάνους της Θράκης στο εγγύς μέλλον έβαλε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στην Αθήνα ο Ταγίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός άλλαξε τη στρατηγική δεκαετιών της Άγκυρας και με τις θέσεις που διατύπωσε έδειξε ότι επιθυμεί σαφώς τη μεταφορά της έντασης από το Αιγαίο –όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι στρατηγοί– στα βόρεια σύνορά μας. Δεν είναι, μάλιστα, τυχαίο ότι ο κ. Ερντογάν εγκατέλειψε τον όρο «μειονότητα» και, κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξής του με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, χρησιμοποίησε τον όρο «μουσουλμανική κοινότητα». Η διαφοροποίηση αυτή μόνο τυχαία δεν ήταν.

Η τουρκική πλευρά σχεδιάζει σταδιακά να υποστηρίξει την άποψη ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν αποκτήσει πληθυσμιακή υπεροχή και άρα τίθενται εκ των πραγμάτων στο τραπέζι νέα ζητήματα, όπως π.χ. η καθιέρωση και της τουρκικής ως επίσημης γλώσσας στις συναλλαγές με δημόσιες υπηρεσίες! Οι παλαιότεροι μάλιστα θυμίζουν ότι οι Τούρκοι έδειξαν στο παρελθόν σαφώς τις αντίστοιχες προθέσεις τους στην Κύπρο όταν στη δεκαετία του 1960 άρχισαν να μιλούν για «τουρκοκυπριακή κοινότητα». Εκτελεστικό όργανο αυτής της πολιτικής στη Θράκη είναι οι ψευδομουφτήδες, τους οποίους φρόντισε να συναντήσει στην Αθήνα ο κ. Ερντογάν. Εις εξ αυτών μάλιστα, ο Αχμέτ Μέτε (ψευδομουφτής Ξάνθης) φρόντισε με δηλώσεις του στο Βήμα να κάνει γνωστή τη νέα πολιτική της Άγκυρας εγείροντας:

1.ζήτημα χαρακτηρισμού ως «εθνικής μειονότητας» της μουσουλμανικής («Είμαστε όλοι Τούρκοι»)·

2.ζήτημα εκλογής μουφτή και αρχιμουφτή για τους μουσουλμάνους όλης της Ελλάδας (!), για να «παίζει» ρόλο αρχιεπισκόπου·

3.ζήτημα εκπαιδευτικής πολιτικής για τους νέους της μειονότητας.

Κι αντί η Αθήνα αλλά και εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής τάξης να απαντήσουν στη νέα και επικίνδυνη αυτή τακτική της Άγκυρας με σαφή και συγκεκριμένα επιχειρήματα, εμείς τι κάναμε; Είπαμε αμήχανα ότι τα θέματα αυτά δεν είναι διμερή, επαναφέραμε ως πρόταση την κατάργηση της σαρίας (του ισλαμικού νόμου για αστικής φύσεως διαφορές μεταξύ μουσουλμάνων) και απεμπολήσαμε το δικαίωμα διδασκαλίας των μειονοτικών γλωσσών άλλων εθνοτικών ομάδων (Πομάκων) στα δίγλωσσα νηπιαγωγεία της μειονότητας! Κι αυτό, μάλιστα, πότε; Όταν ο ίδιος ο Ερντογάν αναγνώρισε με δηλώσεις του στον τουρκικό Τύπο ότι ζουν «Πομάκοι» και μέσα σε τουρκικό έδαφος.

Η κορυφαία παράλειψη όμως της πολιτικής μας τάξης ήταν ότι απέφυγε να χτυπήσει με επιχειρήματα, ιδεολογικά, νομικά και θρησκευτικά, το εκλογικό αίτημα Ερντογάν για την εκλογή μουφτή. Ιδεολογικά, δεν είναι δυνατόν να «χαλάμε» τον κόσμο όταν οι παπάδες μας επιχειρούν να ανακατευθούν στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα, αλλά να μην λέμε λέξη όταν οι «ψευδομουφτήδες» κάνουν κάτι πολύ χειρότερο: Όχι απλώς αναμειγνύονται στην πολιτική, αλλά «παίζουν» το παιχνίδι ξένης δύναμης. Νομικά, δεν είναι δυνατόν να μην λέμε ότι εκλογή μουφτή δεν συναντάται πουθενά στον κόσμο. Τουρκία, Γαλλία, Αλγερία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Τυνησία, Μαρόκο, Τατζικιστάν, όλες αυτές οι χώρες διορίζουν το μουφτή. Καμία δεν τον εκλέγει.

Θρησκειολογικά, δεν είναι δυνατόν να μην επισημαίνουμε ότι ιερονομική ρήτρα του ισλαμικού νόμου προβλέπει ότι σε μη μουσουλμανική χώρα ο μουφτής μπορεί να διοριστεί από την Πολιτεία, εφόσον δεν αναμειγνύεται στα θρησκευτικά έθιμα των μουσουλμάνων (βλ. συγγράμματα των μελετητών του Ισλαμικού Δικαίου, Ζεϊμέλ Χαμπίμπιτον και Ιζανιέλ Αμπίντι).

Αντί, λοιπόν, να ακυρώσουμε την απόπειρα Ερντογάν να μεταβάλει θρησκευτικούς λειτουργούς σε πολιτικούς ηγέτες εν τη γενέσει της, εμείς ανοίξαμε το θέμα από «φιλελεύθερη σκοπιά». Διαβάσαμε πρόταση για κατάργηση της σαρίας και υπαγωγής των μουσουλμάνων στα ελληνικά Δικαστήρια για την εκδίκαση των αστικών τους διαφορών, τις οποίες σήμερα εξετάζει ο διορισμένος μουφτής ως ιεροδίκης. Αυτή η ιδέα δεν είναι σωστή, μολονότι βρίσκεται έρεισμα στο άρθρο 8 του Συντάγματος (αρχή του φυσικού και νόμιμου δικαστή). Και τούτο για έναν απλό λόγο: Η κατ’ εξαίρεση εφαρμογή του ισλαμικού νόμου, η οποία έχει επικρατήσει του εθιμικού (και όχι μόνον) δικαίου στην περιοχή τα τελευταία 130 χρόνια, είναι το πιο ισχυρό επιχείρημά μας ότι η μειονότητα της Θράκης είναι θρησκευτική και όχι εθνική. Έτσι θα πετάξουμε λοιπόν στη θάλασσα αυτό το επιχείρημα; Γιατί; Για να φέρουμε τον Ερντογάν σε δύσκολη ιδεολογική θέση (!) όπως νομίζουμε; Για να κάνουμε σε τέτοιες εποχές ασκήσεις πολιτικού φιλελευθερισμού; Ή μήπως για να βγάλουμε τη μειονότητα στους δρόμους; Για λόγους εγκυκλοπαιδικούς και μόνο θυμίζω ότι η εφαρμογή της σαρίας στη Θράκη προβλέφθηκε:

•με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1881)·

•με τη Συνθήκη των Αθηνών (1913) ·

•με τους νόμους 2345/20 και 1920/91 για τις αρμοδιότητες των μουφτήδων.

Συμπερασματικά: Τα επόμενα χρόνια η Τουρκία θα εστιάσει την προσοχή της στη Θράκη, ενθαρρύνοντας τοπική ανάφλεξη, με μπροστάρηδες θρησκευτικούς λειτουργούς. Οι κοινές προκλητικές περιοδείες του Τούρκου προξένου στην περιοχή μαζί με τους ψευδομουφτήδες και η νέα ατζέντα Ερντογάν μάς προϊδεάζουν γι’ αυτό. Αντί, λοιπόν, να παρακολουθούμε τη νέα απόπειρα για δημιουργία συνθηκών αυτονομίας, καλό είναι να οργανωθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Άλλως, θα βρεθούμε προ εκπλήξεων...

Πηγή : http://www.m-epikaira.gr/

Τα νεα εξοπλιστικά προγράμματα της Τουρκίας.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρατζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα κάλεσε την Ελλάδα να λύσει τα προβλήματα που έχει με την Τουρκία με απευθείας συνομιλίες χωρίς την παρέμβαση τρίτων, προκειμένου το Αιγαίο να γίνει θάλασσα που ενώνει τους δύο λαούς και όχι που τους χωρίζει. Ο υπουργός των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου εδώ και καιρό κάνει λόγο για «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», ενώ ο υπουργός για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις Εγκεμέν Μπαγίς δηλώνει ότι «η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από νέα άρματα, πυραύλους και μαχητικά όπως και η Τουρκία. Είναι καιρός να μειωθούν οι εξοπλιστικές δαπάνες παγκοσμίως και ιδιαίτερα της Τουρκίας και της Ελλάδας». Την ώρα που λέγονταν όλα αυτά στις 88 μεγάλες και μεσαίες αμυντικές βιομηχανίες της Τουρκίας, ιδιωτικές και κρατικές, 68.831 άτομα έχουν ως κύριο, αν όχι αποκλειστικό, αντικείμενο τα αμυντικά προϊόντα. Προϊόντα που αρχίζουν από στολές και αρβύλες και φτάνουν έως τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα. Οι εξοπλιστικές δαπάνες της Τουρκίας συνεχώς αυξάνονται.

Φιλόδοξα εξοπλιστικά προγράμματα βρίσκονται σε εξέλιξη και όπως προβλέπει το «Σχέδιο Στρατηγικών Στόχων 2007-2016», 68,7 δισ. δολάρια ή περίπου 55 δισ. ευρώ θα ξοδευτούν για την κατασκευή και την αγορά οπλικών συστημάτων! Να σημειωθεί ότι στα τουρκικά προγράμματα υπολογίζεται ποσοστό συμπαραγωγής τουλάχιστον 50%, που σημαίνει και χαμηλότερο εργατικό κόστος. Ποια είναι όμως τα προγράμματα αυτά;

Αεροπορία

Στην Αεροπορία το πιο ακριβό και φιλόδοξο πρόγραμμα είναι αυτό του μαχητικού F-35 (JSF). Αν και η Τουρκία μείωσε τον αριθμό των προς προμήθεια αεροσκαφών από 120 σε 100, ο διπλασιασμός σχεδόν του κόστους παραγωγής στέλνει τη συνολική δαπάνη σε δυσθεώρητα ύψη. Σύμφωνα με αμερικανικές πηγές το κόστος κάθε αεροπλάνου ξεπερνά τα 131 εκατ. δολάρια. Αν σ’ αυτά προστεθούν τα κόστη των βασικών ανταλλακτικών, της εκπαίδευσης κ.λπ., τότε η αγορά των τουρκικών F-35 υπολογίζεται να ξεπερνά τα 15 δισ. δολάρια. Από το 2011 η Τουρκική Αεροπορία θα παραλαμβάνει τα τέσσερα ιπτάμενα ραντάρ Β737, που έχουν κόστος 6,4 δισ. δολάρια. Την ίδια περίοδο θα αρχίσουν οι παραλαβές των εκσυγχρονισμένων F16, αλλά και των 30 καινούργιων F-16 block 50, που παραγγέλθηκαν το 2007. Τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ο κ. Ερντογάν επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, αναγγέλθηκε η προμήθεια από την Τουρκία τριών UAV (μη επανδρωμένων αεροσκαφών) Predator, που μπορούν να φέρουν δύο πυραύλους αέρος-εδάφους. Με αφορμή την περιβόητη «Αντιπυραυλική ασπίδα» η Τουρκία διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ την προμήθεια 13 αντιαεροπορικών συστημάτων Patriot τελευταίας γενιάς. Ταυτόχρονα συζητά με τη Ρωσία για αντιαεροπορικούς πυραύλους S300.

Ναυτικό

Οι τουρκικές ηγεμονικές φιλοδοξίες έχουν ως κύριο άξονα ανάπτυξης το Ναυτικό. Με «ναυαρχίδα» ένα ελικοπτεροφόρο πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων -όπως αυτό που αγόρασε πρόσφατα η Ρωσία από τη Γαλλία- η Τουρκία επιδιώκει την είσοδό της στην ομάδα των χωρών που μπορούν να πραγματοποιούν αμφίβιες επιχειρήσεις μακριά από τις ακτές της. Το κόστος προϋπολογίζεται στα 500 εκατ. δολάρια. Ταυτόχρονα έχει αρχίσει η ναυπήγηση 2 αρματαγωγών των 6.000 τόνων και οχτώ άλλων των 1.000 τόνων. Όλα αυτά μαζί με το ελικοπτεροφόρο θα αποτελούν «Ομάδα Μάχης» κατά τα αμερικανικά πρότυπα. Σε εξέλιξη βρίσκεται το πρόγραμμα ναυπήγησης του «Εθνικού Πλοίου» (MILGEM) που έχει δύο σκέλη. Ένα με δώδεκα κορβέτες των 1.200 τόνων κι ένα με έξι φρεγάτες των 6.000 τόνων και προϋπολογισμό 2 και 3 δισ. δολάρια αντίστοιχα. Οι Τούρκοι φιλοδοξούν όλα αυτά τα πλοία να έχουν το τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής ηλεκτρονικό σύστημα μάχης GENESIS. Πέρα απ’ όλα αυτά ναυπηγούνται 16 περιπολικά κι ένα μεγάλο πετρελαιοφόρο, ενώ έχουν αρχίσει οι προεργασίες για τον ριζικό εκσυγχρονισμό των οχτώ (πρώην αμερικανικών) φρεγατών τύπου Perry και της ναυπήγησης έξι υποβρυχίων τύπου 214, όμοιων με τον «Παπανικολή», προϋπολογισμού 3 δισ. δολαρίων.

Στρατός

Την επόμενη χρονιά αρχίζουν οι παραδόσεις των δεκατεσσάρων μεταφορικών ελικοπτέρων Chinook που έχουν κόστος 1,2 δισ. δολάρια. Το πρόγραμμα απόκτησης 50 επιθετικών ελικοπτέρων Τ129, με προαίρεση για άλλα 41, προϋπολογισμού 2 δισ. δολαρίων προχωρά κανονικά. Εν τω μεταξύ ολοκληρώθηκε αυτές τις ημέρες ο εκσυγχρονισμός των 170 αρμάτων μάχης Μ60 με κόστος 700 εκατ. δολάρια, ενώ έχουν αρχίσει οι προεργασίες για τη σχεδίαση του «εθνικού άρματος μάχης» Altay.
Ταυτόχρονα έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για την επιλογή τροχοφόρου τεθωρακισμένου οχήματος. Άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος είναι το πρόγραμμα της προμήθειας 36 γεφυροφόρων οχημάτων τύπου Leguan προορίζονται για ζεύξεις του Έβρου από τη Γερμανία, με την οποία έχουν αρχίσει διαπραγματεύσεις. Ακόμα προχωρά το πρόγραμμα κατασκευής αυτοκινούμενων πυροβόλων των 155 χιλ. Firtina, από τα οποία έχουν παραδοθεί 144 και θα κατασκευαστούν άλλα 300.

Ως σήμερα έχουν κατασκευαστεί 36 εκτοξευτές και 150 βαλλιστικοί πύραυλοι Yildirm, με βεληνεκές έως και 300 χιλιόμετρα, που αναμένεται να φτάσουν τους 300!