ΤΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Μπορεί η ανάγκη να έχει… εκλείψει, οι αγωνιστές όμως ακόμα υπάρχουν
Η αγωνίστρια της ΕΟΚΑ Ελένη Χριστοφορίδου δεν παραδίνει το κλειδί του Μουσείου Αγώνος, μέχρι να δοθούν εξηγήσεις.
Η αγωνίστρια της ΕΟΚΑ Ελένη Χριστοφορίδου δεν παραδίνει το κλειδί του Μουσείου Αγώνος, μέχρι να δοθούν εξηγήσεις.
«Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα, οι καπετάνοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα»! Αυτοί οι στίχοι από το αφηγηματικό ποίημα «Ο Ματρόζος» του Γεώργιου Στρατήγη, σπουδαίου Έλληνα ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, ταιριάζουν γάντι στην πρόθεση του Υπουργείου Παιδείας, ν’ απομακρύνει μια καταξιωμένη εκπαιδευτικό και αγωνίστρια της ΕΟΚΑ, την Ελένη Χριστοφορίδου, από το Μουσείο Αγώνος, ζητώντας της να παραδώσει το κλειδί με τη δικαιολογία ότι, «η ανάγκη έχει εκλείψει».
«Όταν στις 28 Ιουνίου 2011 έλαβα επιστολή από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας, με την οποία μου εζητείτο να παραδώσω το κλειδί του Μουσείο Αγώνος, άρχισα να κλαίω, θύμωσα, ένιωσα λύπη, πικρία, αγανάκτηση, αηδία. Αυτή είναι η ανταπόδοση της κράτους στην όποια προσφορά μου στον τόπο, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ; Ας μου πουν ένα λόγο που εξέλιπε, να ζητήσω γονατιστή συγγνώμη και να παραδώσω το κλειδί του Μουσείου.
Μέχρι τότε δεν πρόκειται να παραδώσω το κλειδί. Ξεναγώ 13 χρόνια στο Μουσείο Αγώνος, κάθε σαββατοκύριακο και απογεύματα, χωρίς να παίρνω κάποιο μισθό, από αγάπη για τους ήρωες και την πατρίδα μας. Τώρα, γιατί θέλουν να μου πάρουν το κλειδί;» διερωτάται η κ. Χριστοφορίδου.
Η Ιστορία μαθαίνεται μέσα από διήγηση
Ενδεικτικά του αξιοσημείωτου, θαυμαστού και ιερού έργου που επιτελεί η Ελένη Χριστοφορίδου στο Μουσείο Αγώνος είναι τα όσα γράφονται στο βιβλίο επισκεπτών του Μουσείου, από απλούς πολίτες μέχρι και ανώτατους αξιωματούχους των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίοι έχουν την τύχη να μαθαίνουν για τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, μέσα από τα χείλη ενός καταξιωμένου πρώην μέλους της.
Γράφει στις 10 Φεβρουαρίου 2011 ο Τσάκωνας Παύλος, Δ/ντής 1ο ΓΕΛ Σαλαμίνας, «Καλά μου λέγανε ότι την Ιστορία τη μαθαίνεις όχι τόσο όταν διαβάζεις, αλλά όταν στη διηγούνται αυτοί που την έζησαν. Σήμερα αυτό έλαμψε και η αλήθεια είναι αυτή που έζησα με την κυρία Ελένη Χριστοφορίδου». Ένας Ταγματάρχης του ελληνικού στρατού γράφει μετά την επίσκεψη των ΕΛΔΥΚάριών του, «Τιμή και δόξα στη ζωντανή Ιστορία της Κύπρου. Στη χρυσή Πρέσβειρα κ. Ελένη Χριστοφορίδου».
Δεν μας απαντάνε για δεύτερη φορά!
ΑΝΗΣΥΧΕΙ, ιδιαίτερα, για τα παιδιά της, όπως αποκαλεί τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ και της Αεροπορίας, αλλά κι όλους τους άλλους στρατιώτες που καταφθάνουν από την Ελλάδα και την Κύπρο, στο Μουσείο Αγώνος, για να ξεναγηθούν. Σημειώνεται ότι, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειές μας να επικοινωνήσουμε με τον Διευθυντή των Πολιτιστικών Υπηρεσιών Παύλο Παρασκευά, αυτό δεν κατέστη δυνατόν για δεύτερη συνεχή φορά, μετά τις 23 Ιουλίου 2011, οπόταν και η «Σ» δημοσίευσε για πρώτη φορά ειδικό ρεπορτάζ για το συγκεκριμένο θέμα.
Έτσι έγινε μέλος του Εκτελεστικού
Η ΕΛΕΝΗ Χριστοφορίδου μας διηγείται τη δράση της στην ΕΟΚΑ. Και μας αναφέρει πώς έγινε μέλος του εκτελεστικού Λευκωσίας της ΕΟΚΑ: «Αρχίζει ο αγώνας της ΕΟΚΑ 1955-59. Ήμουν ακόμα μαθήτρια. Ο αδερφός μου, με όρκισε στην ΕΟΚΑ και ανέλαβα να οργανώνω μαθήτριες του Ανωτέρου Εμπορικού Λυκείου, για την ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ). Η ΕΟΚΑ είχε δύο «αδερφές», την ΠΕΚΑ (Πολιτική Επιτροπή ΕΟΚΑ) και την ΑΝΕ.
Ως νεολαία οργανώναμε διαδηλώσεις, μοιράζαμε φυλλάδια, παρευρισκόμασταν σε εθνικά μνημόσυνα, γράφαμε συνθήματα στους τοίχους κ.ο.κ. Ήμουνα σημαιοφόρος σε όλες σχεδόν τις μαθητικές διαδηλώσεις. Θυμάμαι, σε μια διαδήλωση στη Φανερωμένη στη Λευκωσία, όταν σε κάποια στιγμή το τραγούδι που λέγαμε «ξεθώριασε», έδωσα τη σημαία στη διπλανή μου και εμψύχωσα τις υπόλοιπες μαθήτριες να συνεχίσουν να τραγουδούν με πάθος. Τότε, σταμάτησε δίπλα στη διαδήλωση ένα τζιπ, στο οποίο επέβαιναν δύο Εγγλεζάκια. Ο ένας απ’ αυτούς τύλιξε τη σημαία και γέλαγε ειρωνικά.
Ακολούθως, ξεκίνησαν για να φύγουν, όμως ο ιστός της σημαίας εξείχε από το τζιπ, και κατάφερα έτσι να πάρω πίσω τη σημαία. Με κυνήγησαν μαζί με άλλες μαθήτριες, ενώ εμείς βρήκαμε καταφύγιο σ’ ένα σπίτι. Όταν πέρασαν περίπου 15 λεπτά, άνοιξα την πόρτα να δω εάν οι Εγγλέζοι έφυγαν. Και τότε είδα το δρόμο έξω από το σπίτι να είναι γεμάτος από στρατιώτες. Αυτοί με είδαν και τότε τους είπα στα αγγλικά. Πρέπει να ντρέπεστε. Ήρθατε εδώ να βρείτε ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, όπως κι εσείς. Ήρθατε εδώ να μας πολεμήσετε; τους ρώτησα.
Τελικά, δεν μας έκαναν τίποτα. Την επόμενη ημέρα, κάποιος στέλεχος από την ΕΟΚΑ φαίνεται θα με πρόσεξε, πήρα προαγωγή και από την ΑΝΕ, έγινα μέλος του εκτελεστικού της ΕΟΚΑ. Από εκείνη τη στιγμή, δεν λογάριαζα τίποτα πλέον. Όταν η πατρίδα σου πολεμά για την ελευθερία, εσύ δεν γίνεται να κάνεις πίσω».
«Μου κτύπαγε το κεφάλι στον τοίχο»
Η ΕΛΕΝΗ Χριστοφορίδου, όντας μέλος του εκτελεστικού Λευκωσίας της ΕΟΚΑ, συμμετείχε σθεναρά στην απόδραση του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας στις 31 Αυγούστου 1956, που στο τέλος της ημέρας μετατράπηκε σε μάχη. Και έμεινε γνωστή ως η «Μάχη του Νοσοκομείου», στην οποία βρήκαν ηρωικό θάνατο ο Ιωνάς Νικολάου και ο Κυριάκος Κολοκάσης από το Γέρι.
Η κ. Χριστοφορίδου αργότερα συνελήφθη από τους Άγγλους αποικιοκράτες και κλείστηκε στις κεντρικές φυλακές για δύο περίπου χρόνια. Η αγωνίστρια της ΕΟΚΑ κρατήθηκε επίσης στο Σπέσιαλ Μπραντς και στον αστυνομικό σταθμό Ομορφίτας, όπου κακοποιηθεί βάναυσα από τους αδίστακτους αποικιοκράτες αλλά και από τους στυγερούς Τούρκους. Όπως κατήγγειλε, μεταξύ άλλων, μ’ επιστολή της στον τότε «κυβερνήτη» της Κύπρου Σερ Χιου Φουτ, «στις 27 Ιανουαρίου 1957 συνελήφθην και οδηγήθηκα στο Σπέσιαλ Μπραντς για ανάκριση. Εκεί με περικύκλωσαν πέντε με έξι Τούρκοι, οι οποίοι άρχισαν να με υβρίζουν χρησιμοποιώντας τις χειρότερες λέξεις.
Στη συνέχεια με πετούσαν ο ένας στον άλλον, γελώντας ειρωνικά. Σε κάποια στιγμή αντίκρισα έναν Άγγλο λοχία, τον οποίο άκουσα να λέει στους Τούρκους ότι μπορούν να με κάνουν ό,τι θέλουν. Ακολούθως, ο Άγγλος λοχίας πήρε μία ράβδο, με πλησίασε και με ρώτησε αν πιστεύω στο Θεό, ενώ την ίδια ώρα άρχισε να με κτυπά, ώσπου η ράβδος έσπασε καθώς με κτυπούσε. Έπειτα, άρχισε να με πατάει, ενώ στη συνέχεια με σήκωσε από το πάτωμα, κρατώντας με από τα μαλλιά και άρχισε να με κτυπά στον τοίχο. Αυτό συνεχίστηκε ώσπου και έχασα τις αισθήσεις μου».
«Όταν στις 28 Ιουνίου 2011 έλαβα επιστολή από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας, με την οποία μου εζητείτο να παραδώσω το κλειδί του Μουσείο Αγώνος, άρχισα να κλαίω, θύμωσα, ένιωσα λύπη, πικρία, αγανάκτηση, αηδία. Αυτή είναι η ανταπόδοση της κράτους στην όποια προσφορά μου στον τόπο, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ; Ας μου πουν ένα λόγο που εξέλιπε, να ζητήσω γονατιστή συγγνώμη και να παραδώσω το κλειδί του Μουσείου.
Μέχρι τότε δεν πρόκειται να παραδώσω το κλειδί. Ξεναγώ 13 χρόνια στο Μουσείο Αγώνος, κάθε σαββατοκύριακο και απογεύματα, χωρίς να παίρνω κάποιο μισθό, από αγάπη για τους ήρωες και την πατρίδα μας. Τώρα, γιατί θέλουν να μου πάρουν το κλειδί;» διερωτάται η κ. Χριστοφορίδου.
Η Ιστορία μαθαίνεται μέσα από διήγηση
Ενδεικτικά του αξιοσημείωτου, θαυμαστού και ιερού έργου που επιτελεί η Ελένη Χριστοφορίδου στο Μουσείο Αγώνος είναι τα όσα γράφονται στο βιβλίο επισκεπτών του Μουσείου, από απλούς πολίτες μέχρι και ανώτατους αξιωματούχους των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίοι έχουν την τύχη να μαθαίνουν για τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, μέσα από τα χείλη ενός καταξιωμένου πρώην μέλους της.
Γράφει στις 10 Φεβρουαρίου 2011 ο Τσάκωνας Παύλος, Δ/ντής 1ο ΓΕΛ Σαλαμίνας, «Καλά μου λέγανε ότι την Ιστορία τη μαθαίνεις όχι τόσο όταν διαβάζεις, αλλά όταν στη διηγούνται αυτοί που την έζησαν. Σήμερα αυτό έλαμψε και η αλήθεια είναι αυτή που έζησα με την κυρία Ελένη Χριστοφορίδου». Ένας Ταγματάρχης του ελληνικού στρατού γράφει μετά την επίσκεψη των ΕΛΔΥΚάριών του, «Τιμή και δόξα στη ζωντανή Ιστορία της Κύπρου. Στη χρυσή Πρέσβειρα κ. Ελένη Χριστοφορίδου».
Δεν μας απαντάνε για δεύτερη φορά!
ΑΝΗΣΥΧΕΙ, ιδιαίτερα, για τα παιδιά της, όπως αποκαλεί τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ και της Αεροπορίας, αλλά κι όλους τους άλλους στρατιώτες που καταφθάνουν από την Ελλάδα και την Κύπρο, στο Μουσείο Αγώνος, για να ξεναγηθούν. Σημειώνεται ότι, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειές μας να επικοινωνήσουμε με τον Διευθυντή των Πολιτιστικών Υπηρεσιών Παύλο Παρασκευά, αυτό δεν κατέστη δυνατόν για δεύτερη συνεχή φορά, μετά τις 23 Ιουλίου 2011, οπόταν και η «Σ» δημοσίευσε για πρώτη φορά ειδικό ρεπορτάζ για το συγκεκριμένο θέμα.
Έτσι έγινε μέλος του Εκτελεστικού
Η ΕΛΕΝΗ Χριστοφορίδου μας διηγείται τη δράση της στην ΕΟΚΑ. Και μας αναφέρει πώς έγινε μέλος του εκτελεστικού Λευκωσίας της ΕΟΚΑ: «Αρχίζει ο αγώνας της ΕΟΚΑ 1955-59. Ήμουν ακόμα μαθήτρια. Ο αδερφός μου, με όρκισε στην ΕΟΚΑ και ανέλαβα να οργανώνω μαθήτριες του Ανωτέρου Εμπορικού Λυκείου, για την ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ). Η ΕΟΚΑ είχε δύο «αδερφές», την ΠΕΚΑ (Πολιτική Επιτροπή ΕΟΚΑ) και την ΑΝΕ.
Ως νεολαία οργανώναμε διαδηλώσεις, μοιράζαμε φυλλάδια, παρευρισκόμασταν σε εθνικά μνημόσυνα, γράφαμε συνθήματα στους τοίχους κ.ο.κ. Ήμουνα σημαιοφόρος σε όλες σχεδόν τις μαθητικές διαδηλώσεις. Θυμάμαι, σε μια διαδήλωση στη Φανερωμένη στη Λευκωσία, όταν σε κάποια στιγμή το τραγούδι που λέγαμε «ξεθώριασε», έδωσα τη σημαία στη διπλανή μου και εμψύχωσα τις υπόλοιπες μαθήτριες να συνεχίσουν να τραγουδούν με πάθος. Τότε, σταμάτησε δίπλα στη διαδήλωση ένα τζιπ, στο οποίο επέβαιναν δύο Εγγλεζάκια. Ο ένας απ’ αυτούς τύλιξε τη σημαία και γέλαγε ειρωνικά.
Ακολούθως, ξεκίνησαν για να φύγουν, όμως ο ιστός της σημαίας εξείχε από το τζιπ, και κατάφερα έτσι να πάρω πίσω τη σημαία. Με κυνήγησαν μαζί με άλλες μαθήτριες, ενώ εμείς βρήκαμε καταφύγιο σ’ ένα σπίτι. Όταν πέρασαν περίπου 15 λεπτά, άνοιξα την πόρτα να δω εάν οι Εγγλέζοι έφυγαν. Και τότε είδα το δρόμο έξω από το σπίτι να είναι γεμάτος από στρατιώτες. Αυτοί με είδαν και τότε τους είπα στα αγγλικά. Πρέπει να ντρέπεστε. Ήρθατε εδώ να βρείτε ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, όπως κι εσείς. Ήρθατε εδώ να μας πολεμήσετε; τους ρώτησα.
Τελικά, δεν μας έκαναν τίποτα. Την επόμενη ημέρα, κάποιος στέλεχος από την ΕΟΚΑ φαίνεται θα με πρόσεξε, πήρα προαγωγή και από την ΑΝΕ, έγινα μέλος του εκτελεστικού της ΕΟΚΑ. Από εκείνη τη στιγμή, δεν λογάριαζα τίποτα πλέον. Όταν η πατρίδα σου πολεμά για την ελευθερία, εσύ δεν γίνεται να κάνεις πίσω».
«Μου κτύπαγε το κεφάλι στον τοίχο»
Η ΕΛΕΝΗ Χριστοφορίδου, όντας μέλος του εκτελεστικού Λευκωσίας της ΕΟΚΑ, συμμετείχε σθεναρά στην απόδραση του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας στις 31 Αυγούστου 1956, που στο τέλος της ημέρας μετατράπηκε σε μάχη. Και έμεινε γνωστή ως η «Μάχη του Νοσοκομείου», στην οποία βρήκαν ηρωικό θάνατο ο Ιωνάς Νικολάου και ο Κυριάκος Κολοκάσης από το Γέρι.
Η κ. Χριστοφορίδου αργότερα συνελήφθη από τους Άγγλους αποικιοκράτες και κλείστηκε στις κεντρικές φυλακές για δύο περίπου χρόνια. Η αγωνίστρια της ΕΟΚΑ κρατήθηκε επίσης στο Σπέσιαλ Μπραντς και στον αστυνομικό σταθμό Ομορφίτας, όπου κακοποιηθεί βάναυσα από τους αδίστακτους αποικιοκράτες αλλά και από τους στυγερούς Τούρκους. Όπως κατήγγειλε, μεταξύ άλλων, μ’ επιστολή της στον τότε «κυβερνήτη» της Κύπρου Σερ Χιου Φουτ, «στις 27 Ιανουαρίου 1957 συνελήφθην και οδηγήθηκα στο Σπέσιαλ Μπραντς για ανάκριση. Εκεί με περικύκλωσαν πέντε με έξι Τούρκοι, οι οποίοι άρχισαν να με υβρίζουν χρησιμοποιώντας τις χειρότερες λέξεις.
Στη συνέχεια με πετούσαν ο ένας στον άλλον, γελώντας ειρωνικά. Σε κάποια στιγμή αντίκρισα έναν Άγγλο λοχία, τον οποίο άκουσα να λέει στους Τούρκους ότι μπορούν να με κάνουν ό,τι θέλουν. Ακολούθως, ο Άγγλος λοχίας πήρε μία ράβδο, με πλησίασε και με ρώτησε αν πιστεύω στο Θεό, ενώ την ίδια ώρα άρχισε να με κτυπά, ώσπου η ράβδος έσπασε καθώς με κτυπούσε. Έπειτα, άρχισε να με πατάει, ενώ στη συνέχεια με σήκωσε από το πάτωμα, κρατώντας με από τα μαλλιά και άρχισε να με κτυπά στον τοίχο. Αυτό συνεχίστηκε ώσπου και έχασα τις αισθήσεις μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου