Συμμετοχες Ελληνων Εφεδρων στο Swiss raid commando

Στις 24 -27 ΣΕΠ 2009 έλαβαν χώρα στην ευρύτερη περιοχή του AIGLE της Ελβετίας (που βρίσκεται ΝΑ της λίμνης της Γενεύης) οι στρατιωτικοί αγώνες SWISS RAID COMMANDO 2009. Ένα μέρος των αγώνων αυτών διεξήχθη και στην Γαλλία.
Οι αγώνες που διοργανώνει με απόλυτη επιτυχία κάθε διετία ο Ελβετικός στρατός θεωρούνται, και όχι αδίκως, οι απαιτητικότεροι και δυσκολότεροι στρατιωτικοί αγώνες, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Την περασμενη  χρονιά, οι Ελβετοί επεφύλαξαν μια έκπληξη με ένα επιπλέον σκέλος, συμμετείχαν πάνω από 150 ομάδες από δεκαπέντε χώρες, της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Τουρκίας και βέβαια οι μισές ομάδες εκπροσωπούσαν την Ελβετία.

Οι Έλληνες εκπροσωπήθηκαν από έξη ομάδες, εκ των οποίων, τρείς από την Αθήνα, μια από την Θεσσαλονίκη και δυο από την Κύπρο. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης με το όνομα HELLAS-USA απαρτίζονταν κυρίως από μέλη της Λ.ΕΦ.Ε.Δ. (Φυσικά, και σε αυτούς, τους τόσο αναγνωρισμένους από όλη την Ευρώπη αγώνες, η πολιτεία ήταν απούσα.) Το περίεργο, κατά πολλούς, όνομα για Ελληνική ομάδα, πρόεκυψε, γιατί στην αρχική σύνθεση της(που έγινε στις αρχές του έτους), η ομάδα είχε ένα μέλος προερχόμενο από τις τάξεις της ακτοφυλακής των ΗΠΑ (U.S. COAST GUARD). Το συγκεκριμένο μέλος εν τέλει, για λόγους υγείας δεν συμμετείχε στο κύριο μέρος των αγώνων αλλά ακολούθησε σαν συνοδό μέλος. Ασφαλώς ο αντικαταστάτης του ήταν και πάλι μέλος της Λ.ΕΦ.Ε.Δ.

Η διοργάνωση ξεκίνησε την ΤΕ 23 ΣΕΠ με τις αφίξεις των ομάδων. Η ομάδα μας έφτασε στην SION (Ανατολικότερα του κυρίως χώρου των αγώνων)αργά το βράδυ, με τραίνο από την Γενεύη. Στην SION έγινε ο κυρίως στρατωνισμός των ομάδων, σε καταφύγια, που εξωτερικά μόνο τέτοια δεν θύμιζαν(σε κάποιο από αυτά για παράδειγμα είχε επιγραφή πολιτιστικού κέντρου της πόλης). Βέβαια η προετοιμασία και η μεθοδικότητα των Ελβετών, βοήθησαν έτσι ώστε η εγγραφή, η χρέωση υλικών, ο στρατωνισμός και η σίτιση των ομάδων να γίνει το συντομότερο δυνατό.

Η δραστηριότητα συνεχίστηκε την ΠΕ 24 ΣΕΠ, με μετακίνηση σε πεδίο βολής σε άλλη περιοχή, όπου έγινε ενημέρωση- εκπαίδευση, από τους Ελβετούς, πάνω στα όπλα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο στρατός τους . Πιο συγκεκριμένα, επιδείχθηκε ο τρόπος λειτουργιάς και χρήσης του ΑΤ PANZERFAUST, ρυθμίστηκαν και έγιναν βολές με τα τυφέκια εφόδου SIG 551 (τα οποία χρεώθηκαν κατά την άφιξη), και έγινε κάποια ενημέρωση πάνω στους Ελβετικούς χάρτες που θα χρησιμοποιούνταν κατά την κίνηση τις επόμενες ημέρες.
Το μεσημέρι, κατόπιν νέας μετακίνησης σε ένα στρατόπεδο και πάλι κάπου στην SION , και την σίτιση των ομάδων, ακολούθησε ολιγόωρη ξεκούραση. Αργά το απόγευμα μεταφερθήκαμε στην κεντρική πλατεία της SION όπου με την παρουσία των, υπουργού στρατιωτικών της Ελβετίας, του δήμαρχου της πόλης και του στρατηγού διοικητή της διοργάνωσης έγινε η τελετή έναρξης των αγώνων. Με μια πολύ ωραία και εντυπωσιακή τελετή ο στρατηγός κατά την ομιλία του έκανε συνεχή και εκτεταμένη αναφορά στην ένδοξη αρχαία ιστορία της Ελλάδος μας, και παραλληλισμός αυτής με τους αγώνες.

Με το τέλος της τελετής και την επιστροφή, ξεκίνησαν οι τελικές προετοιμασίες για την ουσιαστική έναρξη των αγώνων. Αφού προηγήθηκε η ενημέρωση των ομαδαρχών, από τις 23.00 και μετά ξεκίνησε η μεταφορά των ομάδων στην αφετηρία η οποία, ήταν πάνω από δυο ώρες μακριά, στο έδαφος της Γαλλίας. Οι οργανωτές για το πρώτο αυτό σκέλος χώρισαν τις ομάδες σε δυο ζεύγη, τα οποία, ταυτόχρονα ξεκίνησαν στις 02.00 της ΠΑ 25, από διαφορετικές αφετηρίες, για να καταλήξουν το πρωί πλέον, στον ίδιο τερματισμό, ένα στρατόπεδο στο AIGLE. Η έναρξη και οι πρώτες ώρες ήταν πολύ επίπονες, καθώς οι ομάδες έπρεπε να ανεβούν σχεδόν κάθετα στο όρος LES CORNETTES DE BISE που η κορυφογραμμή του με υψόμετρο πάνω από από 2000μ ουσιαστικά οριοθετεί τα σύνορα μεταξύ Γαλλίας και Ελβετίας. Το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό καθώς οι ομάδες με τους φακούς κεφαλής, στο μονοπάτι σχημάτιζαν ένα ανερχόμενο φωτεινό φίδι, αν και μετά από κάποια ώρα άρχισε να γίνεται διακοπτόμενο. Το ξημέρωμα μας βρήκε στην κάθοδο, λίγο πριν το χωριό LES EVOUETTES. Το δικό μου ζεύγος τερμάτισε στο AIGLE στις 09.00 αφού, ένα ΣΤΕΚ πριν, εφοδιάστηκε με τα γνωστά σιδερένια μονοτάχυτα ποδήλατα του Ελβετικού στρατού.


Λίγη ώρα ξεκούραση, αναδιάταξη, και αφού συμπληρώθηκε η ομάδα, έναρξη του δεύτερου σκέλους με τα ποδήλατα και με νέο χάρτη ανά χείρας. Το δεύτερο σκέλος περιλαμβάνει κίνηση στην κοιλάδα, για τις μισές ομάδες Β, και τις άλλες μισές Ν, του AIGLE. Πηγαίνοντας από ΣΤΕΚ σε ΣΤΕΚ, και όσο προλαβαίνουμε, με τις δυνάμεις που μας απομένουν μέχρι τις 16.00 προσπαθούμε φέρνοντας σε πέρας την κάθε δοκιμασία, να συλλέξουμε πόντους που στο σύνολο τους θα μας δώσουν μια όσο το δυνατόν καλύτερη θέση στην κατάταξη πριν το επόμενο σκέλος. Τα ΣΤΕΚ που προτιμήσαμε ήταν αυτά με τις βολές . Περιττό να αναφέρουμε την τέλεια οργάνωση και κατάσταση των σκοπευτηρίων, στα οποία, αν δεν άκουγες τους πυροβολισμούς, δεν θα σου περνούσε από το μυαλό ότι βρίσκεσαι έξω από κάτι τέτοιο.

Περίπου στις 15.00 βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο AIGLE όπου αποχωριζόμαστε τα ποδήλατα και άλλη μια μεταφορά μας περιμένει. Αυτή την φορά για το κέντρο εκπαίδευσης της Ελβετικής στρατονομίας ψηλά σε κάποιο άλλο ύψωμα. Άλλωστε η Ελβετία έχει πολλά από αυτά, και συνήθως ψηλά.

Εκεί, ευτυχώς, έχουμε κάνα δυο ώρες ξεκούρασης, γιατί μετά ο ομαδάρχης πάει για ενημέρωση και νέο χάρτη, και τα άλλα μέλη χρεώνονται, για άλλη μια φορά, τις συλλογές αισθητήρων laser, και τους εκπομπούς, που τοποθετούνται και ρυθμίζονται πάνω στα όπλα. Όπως καταλαβαίνει κανείς, στο σκέλος της αποστολής θα ακολουθήσει πόλεμος με σχεδόν πραγματικές συμπλοκές. Κατά την ενημέρωση, διαπιστώνουμε ότι έχουν εγκαταλείψει περίπου δέκα ομάδες.

Δυστυχώς, η κατάταξη από τα προηγούμενα σκέλη δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια, και έτσι, αναλαμβάνουμε αποστολή από αυτές που έχουν αφήσει οι άλλες ομάδες. Αυτό σημαίνει κουβάλημα για πολλές ώρες, του PANZERFAUST με την σκανδάλη αυτού. Ο κύριος στόχος της αποστολής, είναι η προσβολή μιας φάλαγγας αρμάτων και η εξουδετέρωση όλου του προσωπικού που την συνοδεύει.

Στις 01.00 του ΣΑ 26 χρεωνόμαστε το πολυπόθητο PANZERFAUST και αβολίδωτα φυσίγγια για τα τυφέκιά μας. Με μια νέα μετακίνηση βρισκόμαστε σε ένα μικρό αεροδρόμιο γενικής αεροπορίας, από όπου στις 02.00, εν μέσο πλήρους σκότους επιβιβαζόμαστε μαζί με άλλες τρείς ομάδες σε SUPER PUMA του Ελβετικού στρατού.

Αυτό, με μια πτήση δέκα περίπου λεπτών μας αποβιβάζει στο σημείο από όπου θα ξεκινήσουμε την αποστολή μας. Φυσικά δεν επιτρέπεται το παραμικρό φως, καθότι από τους χειριστές γίνεται χρήση συσκευών νυκτερινής όρασης.

Έχοντας ξεκινήσει με πολύ προσοχή την κίνηση, και παρατηρώντας από ψηλά, γινόμαστε μάρτυρες της εμπλοκής κάποιας ομάδας με το πλήρωμα θωρακισμένου τροχοφόρου των Ελβετών, το οποίο για τις επόμενες ώρες θα γίνει ο εφιάλτης μας, είτε προσπαθώντας να το αποφύγουμε κρυπτώμενοι, είτε εμπλέκοντας, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Να πω βέβαια, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, τα συναισθήματα, άλλοτε του κρυπτώμενου κυνηγημένου και άλλοτε του ενεδρεύοντος κυνηγού φτάνουν στο αποκορύφωμα. Κατά τις 08.00 με 09.00 και αφού έχουμε κάνει την συνηθισμένη πλέον άνοδο σε βουνό προσεγγίζουμε τον ΑΝΣΚ ο οποίος βρίσκεται λίγο χαμηλότερα από τις εγκαταστάσεις ενός χιονοδρομικού που μόλις περάσαμε, από τις τόσες που διαθέτει αυτή η χώρα. Βέβαια παρά το τσουχτερό κρύο της νύχτας και του υψομέτρου δεν νοιώθουμε και πολλά, καθότι από την ανηφόρα έχουμε πάρει φωτιά.

Εκεί ερχόμαστε σε επαφή με τους οργανωτές , οι οποίοι μας ενημερώνουν σχετικά με τον στόχο. Εκτελούμε άριστα τις ενέργειες επί του στόχου, από όπου και παίρνουμε το μέγιστο των βαθμών. Και τώρα μας μένει μόνο η διαφυγή. Αφού κάνουμε μια αναδιάταξη δυνάμεων και υλικών ξεκινούμε μια συνεχή πορεία πάνω σε αλλεπάλληλες γέφυρες, οι οποίες δίνουν λίγες δυνατότητες για απόκρυψη. Μετά από δυο τρεις συναντήσεις με τον εφιάλτη μας, και αρκετές ώρες μετά, φτάνουμε εμπρόθεσμα στον τερματισμό στις 15.00 για το δεύτερο ραντεβού μας με το SUPER PUMA, που θα μας γυρίσει κατάκοπους και στο όριο της κατάρρευσης στην βάση, και κατ’επέκταση στον τερματισμό. Περιττή η περιγραφή των συναισθημάτων. Η αποβίβαση από το ελικόπτερο ενθουσιώδης και ακόμα πιο ενθουσιώδες το λουκούλλειο, τουλάχιστον όπως μας φάνηκε, γεύμα με αγριογούρουνο, που μας περίμενε.
Με την επιστροφή στην SION και την ξεχρέωση των υλικών τρέχουμε για το πολυπόθητο μετά από 36 ώρες συνεχούς ιδρώτα, μπάνιο .
Το πρωί της ΚΥ 27 και πριν ξημερώσει καλά καλά, συγκεντρωνόμαστε για να μας πάνε στο MONTREAU όπου και θα γίνει η επίσημη τελετή λήξης, και η οποία θα έλεγα ότι έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Εκεί όλοι είναι με τις επίσημες στολές τους και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε συγκέντρωση του ΝΑΤΟ. Η τελετή είναι εκτενής, και τα έπαθλα, ειδικά των πρώτων, αξιοζήλευτα και πολυπόθητα. Καθότι είναι πραγματικά τυφέκια κινητού ουραίου. Ευτυχώς δεν τερματίσαμε πρώτοι, γιατί μάλλον θα είχαμε πρόβλημα στο αεροδρόμιο.
Κλείνοντας και συνοψίζοντας, νομίζω ότι η συμμετοχή σε μια τέτοια διοργάνωση σου ανοίγει τα μάτια και σε κάνει να ξεφύγεις, έστω και για λίγο, από την στενομυαλιά της νεοΕλληνικής πραγματικότητας.