ΤΑ ΦΙΛΟΔΟΞΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ο τουργκούτ οζάλ ήταν αυτός που πρώτος είχε οραματιστεί την επέκταση της τουρκικής σφαίρας επιρροής απο τα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι τα κινέζικα σύνορα. Στηριζόμενος στην θεωρία ότι οι λαοί στις προαναφερομενες περιοχές είναι "συγγενείς" προς τους τούρκους έχοντας κοινές ρίζες, ή διατείνονται φιλικά προς αυτούς, έχοντας παρόμοια ήθη, έθιμα, γλώσσα και θρησκεία, οραματίζονταν μια "αναβίωση" της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπο διαφορετική όμως μορφή. Η εποχή ερντογάν-νταβούντογλου που ανέτειλε στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ακολουθεί παρόμοια πολιτική θεώρηση, και επιθυμεί την αύξηση της επιρροής και ισχύος της τουρκίας σε όλο το προαναφερόμενο εύρος. Τα ερώτηματα που ανακύπτουν είναι δύο:


α) Μπορεί να το επιτύχει αυτό η τουρκία;

β) Θα την αφήσουν να το επιτύχει;

Το μέλλον θα δείξει.

ΠΗΓΗ

Παντουρκικό πανηγύρι στην Κωνσταντινούπολη

Η Τουρκία πιστή στην παντουρανική της φαντασίωση θα φιλοξενήσει σε λίγες ημέρες σύναξη τουρκόφωνων κρατών.

Έτσι, η πρώτη συνέλευση του Συμβουλίου Συνεργασίας Τουρκόφωνων Κρατών πρόκειται να λάβει χώρα στην Κωνσταντινούπολη στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες η συνάντηση θα γίνει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο αφού σε αυτή θα παραστούν αρχηγοί κρατών.

Έτσι από την φιλοξενούσα χώρα θα συμμετάσχει ο πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιούλ, από το Αζερμπαϊτζάν ο πρόεδρος Ιλχάν Αλίγιεφ, από το Καζακστάν ο πρόεδρος Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, η πρόεδρος της Κιργιζίας Ρόζα Οτουνμπάγιεβα και ο πρόεδρος του Τουρκμενιστάν Γκουρμπανγκούλι Μπερντιμουκχαμέδοφ. Ουσιαστικά το μόνο ερώτημα που απομένει είναι εάν θα συμμετάσχει το Ουζμπεκιστάν συμμετάσχει και σε τι επίπεδο.

Είναι σαφές η Άγκυρα παράλληλα με την Νεοθωμανική της αυτοκρατορική πολιτική στην ανατολική Μεσόγειο έχει θρέφει και μία Τουρανομογγολική ιδεολογική φαντασίωση η οποία θα τη βοηθήσει να ακολουθήσει τα χνάρια του... Τζένκινς Χάν στην Ευρασιατική στέπα. Ουδείς φυσικά ασχολείται με την «λεπτομέρεια» πως το συγκεκριμένο ιδεολόγημα αναπτύχθηκε με τη βοήθεια της Δύσης στις αρχές της δεκαετίας του 90 και κατέρρευσε λίγα χρόνια αργότερα τόσο από την Τουρκική αντικειμενική αδυναμία για τέτοιου είδους σχέδια, όσο και από την Ρωσική αντίδραση αλλά και από τις καλώς εννοούμενες φιλοδοξίες άλλων τουρκόφωνων κρατών όπως του Ουζμπεκιστάν αναφορικά με την αύξηση του περιφερειακού τους ρόλου.